Blog

De rust in de onrust.

Het is stil op onze zorgboerderij.

De plek waar je normaal altijd wel een lach hoort, een vergeten tekening vindt of een kind een grapje met je uithaalt.

Het coronavirus houdt ons allen in de ban. Maatregelen van vandaag zijn morgen weer achterhaald. Ineens is het onveilig om elkaars hand te schudden. Evenementen worden afgelast. Kinderen mogen niet naar school. En voor hoe lang?

Niemand die het ons kan vertellen.

Het zijn onzekere tijden waarin flexibiliteit en het vermogen om te improviseren en om te gaan met onzekerheden belangrijke eigenschappen zijn.
En laat dit nou net eigenschappen  zijn waar juist onze kinderen veel moeite mee hebben. Duidelijkheid en structuur is namelijk vaak de enige houvast die onze kinderen ervaren in een voor hun soms vreemde wereld. Met daarbij een grote behoefte aan rust. Juist in de onrust.

Het brengt me terug naar mijn ervaring op mijn laatste stageplek waar ik een jaar heb gewerkt met kinderen met autisme.
Ik zag kinderen met autisme worstelen met spanning in hun lichaam, een hoofd vol gedachtes, lichamelijke klachten, onzekerheid. Kinderen die moeite hadden  met het aan kunnen- en durven geven van grenzen en het hebben van negatieve gedachtes. Kinderen die zoeken naar rust en dit vaak niet kunnen vinden.

Op mijn oude stageplek werd veel gebruik gemaakt van mindfulness oefeningen. Het in groepsverband de aandacht terugbrengen naar het NU. Het lichaam. De adem. Het samen doen van visualisaties om een fijn gevoel in het lichaam en meer rust in het hoofd op te wekken.
En wat ik zag vond ik wonderlijk.

Ik zag kinderen dieper ademhalen. Kinderen met rode wangen van ontspanning. Ontspannen lichaampjes. Kinderen die vertelden dat ze zich zo lekker zwaar voelden en die vroegen om meer van dit.

Hier moest en zou ik meer over weten.

En ik schreef een afstudeeronderzoek over mindfulness oefeningen bij kinderen met autisme.

Ik ging in gesprek met de ouders van de kinderen en hoorde prachtige verhalen over kleine rustmomentjes in die overvolle hoofdjes. Ouders die aangaven dat de mindfulness oefeningen niet zorgden dat alles ineens anders of beter was, maar dat de kinderen voor één keer niks hoefden te veranderen aan zichzelf en hun diagnose. Dat ze al precies goed zijn zoals ze zijn. En dat dit spaarzame momenten werden van rust en (zelf)acceptatie.

In deze gekke tijd waarin het coronavirus om zich heen slaat kan niemand ons garanties geven.

Of misschien toch…

Want in het hier en nu…
Is het heerlijk weer. De zon verwarmt mijn gezicht. Een stevige lentebries laat de haren van de koeien dansen. Ik hoor een merel die haar allermooiste lied zingt. Ik zie een kind vol concentratie en plezier een broodkruimeltje op zijn duimpje leggen en met aandacht van dichtbij bekijken.

En is het nu, uiteindelijk, niet het enige dat we hebben?

Onderzoek naar mindfulness bij kinderen met autisme staat in de kinderschoenen. Eerste onderzoeksresultaten laten zien dat mindfulness oefeningen bij kinderen met autisme zorgde voor het ervaren van minder angstsymptomen, concentratieproblemen en gedragsproblemen bij (Semple et. al., 2009). Daarnaast komt uit onderzoek naar voren dat kinderen met autisme na een mindfulness training aanzienlijke verbetering lieten zien v.w.b. stemmings- en angstklachten, dat er een verbetering zichtbaar was v.w.b. de levenskwaliteit en dat er een verbetering zichtbaar was v.w.b. psychologisch en het fysieke welzijn van de kinderen (Nanninga & Sizoo, 2009).

Ik wens alle kinderen toe dat ze vele momentjes van rust mogen ervaren in deze tijden vol onrust. Momentjes die je samen met je kind op kunt wekken wanneer dit niet altijd even vanzelfsprekend is.
Op YouTube kun je allerlei leuke mindfulness oefeningen vinden om samen met je kind te doen. En daarnaast is (samen) spelen natuurlijk één van de prachtigste mindfulness momentjes om (samen) te lachen, plezier te hebben en met aandacht te zijn bij waar we mee bezig zijn.

En ik wens iedereen toe, dat ze dezelfde zon voelen. De gekke wapperende haartjes van de koeien kunnen zien. Ze de merel haar prachtige lied horen zingen, en ze het kindje kunnen zien, die zo vol aandacht kijkt naar het broodkruimeltje op zijn duim. Een grote lach op zijn gezicht. Juist ook in deze tijd.