Blog

De band tussen koe en mens!

In dit verhaal vertelt Daantje over wat haar lievelingskoe Pubertje, bij ons op de zorgboerderij, voor haar betekent.

Bij Pubertje kan ik mijzelf zijn. Door mijn stoornis kan ik sommige dingen minder makkelijk. Er komen heel veel prikkels bij mij binnen. Als we dit verhaal aan het schrijven zijn, komt er bijvoorbeeld iemand binnen, vliegt er een vogel voorbij, zie ik dat de gordijnen open zijn, er zijn twee mensen aan het praten en dat komt allemaal als een aanval binnen. Dat zorgt voor onrust in mijn hoofd, dan kan ik me niet goed concentreren. Als ik me niet kan concentreren, denk ik dat ik alles fout doe. Terwijl dit niet altijd zo is, maar dat denk ik dan en daardoor wordt ik dan somber. Dan ga ik denken aan de vervelende herinneringen.

Pubertje begrijpt mij. Ze is een van de beste vriendinnen die ik heb. Pubertje is eigenlijk als een zusje voor mij. Ze loopt niet te zeuren zoals een vader of een moeder die zeggen dat je van alles op moet ruimen enzo. Zij begrijpt mij, we kunnen ons zelf zijn en we hoeven onszelf niet aan te passen voor elkaar. Ze is geen mens en dat is fijn, ik hoef niet stoer te doen of ik hoef me niet aan te passen. Ik hoef me geen zorgen te maken over wat ze van mij vindt. Als ze mij niet aardig vindt, hadden we zo’n band niet gehad. We hebben die band gewoon samen rustig opgebouwd. Je geeft elkaar soms een seintje en daar blijft het bij, dat begin ik ook meer te snappen nu ik wat langer hier ben geweest. Als er geen dieren waren, dan was ik er ook niet geweest. Dieren geven bij mij een teken van rust, die zorgen voor rust in mijn hoofd. En die wangen zijn zo lekker zacht.